Przed świętami wpadłem na oficjalne zakończenie roku treningowego do Fundacji Dantian. Co prawda nie ćwiczę z nimi regularnie, ale staram się czynić jakieś postępy w nauce formy, której się tam naucza. Biorąc pod uwagę, że nadal mam problemy aby wykonać całą sekwencję bez potrzeby korzystania z książki (przy okazji zapraszam do jej kupienia, zostało jeszcze kilka egzemplarzy), to można przyjąć, że postępy są niewielkie.

Nie będę jednak skupiał się tu na życiu towarzyskim tajcziowego światka, choć miałbym okazję, żeby zrobić w końcu jakiś wpis modowy. Zazwyczaj bowiem widuję ludzi w treningowych „betach”, a tym razem pojawiły się jakieś sukienki i makijaże. Nie będę też opisywał menu (ten ostry zielony sos był extra, smakował mi z moim chlebem z kaszą). Po takie informacje to proszę do pudelka…

balkon wśród chmur

Lansjerzy to taka gra słów ze słowem lanca. Bo właśnie posługiwanie się tą bronią było tematem spotkania, a dlaczego podniebni, to się okaże później.

Zanim jednak przejdziemy do głównego, najbardziej mnie interesującego tematu filmu, zostaliśmy uszczęśliwieni wspominkami kulinarnymi, gdyż człek coś jeść musi – samym Tai Chi nie wyżyje. I tak obejrzeliśmy kilka migawek z wizyt w Tajwańskich knajpach i o innych ciekawostkach. Obrazy kolorowego i zapewne smakowitego jedzenia spowodowały, że oczyma wyobraźni poczułem już śledziki i inne specjały rozstawione w drugiej części sali (szczególnie „śledzie gajowego” oraz te „po warszawsku”).

W tym miejscu chwila uwagi. Film, który był nam przedstawiony to nie jest żadna szkoleniówka, to po prostu krótka impresja, będąca wspomnieniem po wyjeździe. Tak więc w takich kategoriach można go traktować. Niczego więcej sobie po nim zresztą nie obiecywałem.

Część dotycząca samego szkolenia (zaczyna się gdzieś od 1:30) pokazała jak daleko z tyłu jesteśmy za Tajwańczykami – jeśli chodzi o warunki treningowe. Grupa ćwiczących może i nie jest duża, ale i tak na naszych salach to by sobie tymi kijami zęby powybijali (jeden z moich znajomych mógłby potwierdzić). Interesująco wygląda skład osobowy uczących, nie była to jedna osoba, tylko kilka, które Janek określił jako mistrzowie (z głównym mistrzem Deng Shihaiem na czele). Widać, że organizatorzy dbają o to, by uczestnicy czegoś się nauczyli. Sam wygląd grupy sugeruje pewną elitarność spotkania. Chyba nie każdy z ulicy mógłby tam wejść.

Podniebni lansjerzy

Ćwiczyli techniki pojedyncze, chyba formy i podwójne. Powiem szczerze: moim skromnym zdaniem – nieźle to wyglądało. Janka na filmach nie widziałem, taki już los operatora.

Następna część filmu, to właśnie tytułowe (chodzi o tytuł wpisu) „in the sky”. Otóż przy okazji swojej wizyty u mistrza Deng Shihai (szósta generacja szkoły Lao Jia) Jan Gliński został, za poręczeniem swojego nauczyciela (mistrza Ly – siódma generacja mistrzów), przyjęty w poczet mistrzów ósmej generacji (Ufff musiałem to przeczytać kilka razy, bo to trudne zdanie jest).

Miałem zatem okazję obejrzeć, drugą w moim życiu, taką mistrzowską celebrę. Pierwszą z okazji uhonorowania Roberta Wąsa i teraz Jana Glińskiego (Jankiem, to ja mogę nazywać tego gościa co na czołgu jeździł, a to mistrz przecież). Różnice były duże… bo o ile u mistrza Yanga odbyło się to tak niejako przy okazji. Choć samo Baishi miało jakiś ceremoniał, to tu cała impreza była mocno sformalizowana. Kto za kim stoi, kiedy składa ukłon oraz jakie słowa przysięgi ma wypowiedzieć. Mam wrażenie, że stojąca z boku żona mistrza Deng Shihaia (również mistrzyni) dyryguje całą operacją.

Na koniec chciałbym jeszcze zwrócić uwagę na pewien fajny zwyczaj, który został na filmie zarejestrowany. W (6’15”) widać jak mistrz Deng Shihai wyjmuje z doniczki pewną roślinkę i oddaje ją w ręce mistrza Ly Chuanzhenga. Okazało się, że roślina ta powstała z sadzonki, którą przywiózł z Chin mistrz Wang Zihe (piąta generacja mistrzów tego przekazu). Rosła ona w miejscu, gdzie Wang Zihe ćwiczył i kiedy przyszło mu emigrować na Tajwan. Wykopał ją i dawał po jednej odnóżce każdemu swojemu uczniowi (tj. pewnie tylko tym co znaczniejszym). Ci znowu wręczali je swoim następcom. Bardzo fajny zwyczaj, taki symboliczny. Teraz roślinka powędrowała do Paryża, mam nadzieję, że pojawi się kiedyś w Polsce.

lanca Tai Chi

Gratulacje Janku. Bardzo się cieszę. Choć z pewną nutką zazdrości, bo też bym chciał kiedyś poćwiczyć w tak pięknych okolicznościach. Co tu dużo mówić, chciałbym też dojść do takiego poziomu, by i mnie tak ktoś docenił.

Jeśli ktoś obejrzał film, to już wie skąd tytuł. Tak, chodzi o taras, na którym odbyła się ceremonia. To prywatny taras mistrza… On tam sobie ćwiczy, pewnie udziela czasami prywatnych lekcji. Albo spotyka się z innymi mistrzami i wymienia sobie z nimi niezwykle trafne metafory. Może też po prostu wychodzi popatrzeć na świat z wysoka, by spróbować zrozumieć jego problemy. Bo myślę, że z wysokości tarasu problemy wyglądają inaczej.

Skąd się wzięła nazwa „Taras na którym liczy się chmury”? Otóż nazwę tę wymyślił Wang Zihe (ten od przesadzania roślinek, o którym już wspominałem). Wymyślił ją w czasie kiedy bywał u swojego ucznia () i na tym tarasie dawał mu lekcje. Ciekawe czy chodziło mu o analogie do ruchu „dłonie w chmurach”, czy do czasu kiedy po treningu… na leżaczku…?

W każdym razie piękna nazwa. Taka jak nazwy ruchów w formie. Qrcze niech mi nikt nie mówi, że nazwa nie determinuje, w jakimś stopniu, atmosfery miejsc, w którym jesteśmy. Ja na ten przykład jestem zadowolony z mojego balkonu i widoku z niego, ale ten taras przebija wszystko, co do tej pory widziałem (no dobra – prawie wszystko, bo widziałem jeszcze mieszkanie na dachu wieżowca na warszawskim Powiślu. 200 m2 dachu!!!). Z takiego tarasu, z którego można liczyć chmury zadowolony byłbym ja, bo chyba wszystkie samodzielne treningi bym tam uskutecznił i Danusia, bo szybciej bym do domu wracał. Jeśli mam już wymyślać wady takiego miejsca, to chyba tylko to, że strzelanie z łuku byłoby wysoce problematyczne!

Formoza

I to tyle, bo potem była konsumpcja tego co na stole, luźne rozmowy, życzenia, uśmiechy i wspólne sprzątanie sali… bo czas już się było wynosić. Gdybyśmy mieli taki taras, pewnie można byłoby biesiadować do rana.

Aaaaa i jako, że było to wczesne spotkanie wigilijne, to nawiedził mnie Mikołaj. Może nie od razu taki święty, ale w sam raz, spoko, luzik… przyniósł mi on książkę, przepięknie zapakowaną. Książka jest oczywiście o tym, jak tu bliźniemu swemu po twarzy nawkładać. Z naciskiem na aspekt filozoficzny, zdrowie (własne) i samorozwój. Niniejszym raz jeszcze dziękuję Mikiemu (za prezent) oraz sile twórczej pakującej (za wrażenia artystyczne). O książce napiszę coś następnym razem, bo warto się nad nią chwilę pochylić.

---

---

Ps. Jeszcze przy okazji takich spotkań odbył się kiermasz mający na celu zasilenie kiesy Fundacji. Jeśli ktoś chciałby kupić fajny, np. dizajnerski kalendarz ścienny, albo inne rękodzieło, to dajcie znać, bo coś tam zostało. Fajna okazja, żeby mieć coś oryginalnego, a przy okazji wspomóc Fundację.