Wiem co jem – moje własne Baozi

Przy okazji comiesięcznego popełniania przestępstwa byłem na Bakalarskiej. Żeby jeszcze to nie było tak daleko z Białołęki… No dobra, ale mus to mus. Wizyta na targowisku powoli staje się rutyną. Najpierw śniadanie w postaci mixtu (kto był ten wie), potem wizyta na kawie (w zasadzie nigdy kawy nie piję, ale ta w bułgarskim barku smakuje inaczej. Może ze względu na atmosferę tam panującą?). Ceny też są oczywiście zachęcające.

Na koniec pozwalam sobie na wizytę w wietnamskich delikatesach. Nie jest to tania przyjemność, oczywiście nic to w porównaniu z kosztami innych przyjemności, o których z wrodzonej skromności nie będę tu pisał, bo to nie miejsce na to.

Dziś trochę deserowo. Kupiłem sobie coś, co się nazywa banhgai (mądry jestem, bo się spytałem, ale kupowałem w ciemno).

Banghaj to jadany na zimno deser z kleistego ryżu, z farszem  z fasoli mung. Kiedyś Juzizy już o tym pisał na swoim blogu, więc nie będę go dublował (sami sobie zobaczcie). Dobre to, bo mało słodkie, ale tak ze smakiem. Liście bananowca, w które zawinięto deser mają podwójne zastosowanie. Po pierwsze zabezpieczją przed wyschnięciem, po drugie robią za chusteczkę, albo talerz w czasie jedzenia. A jakie to ekologiczne i biodegradowalne… normalnie UE powinna w te dyrdy wydać dyrektywę, w której nakaże wszystkim hamburgerowniom pakować ich g…ne wyroby w liście bananowca.

Natomiast młodemu (który wraz z Sylwią towarzyszyli mi tym razem) nie posmakowało… a, bo czarne, a bo śliskie, bo jeszcze takiego nie jadłem… cienko widzę przyszłość tego pokolenia… cienko.

W wietnamskich delikatesach było też Baozi (o tu już o nich pisałem). Czyli faszerowane buchty zwane inaczej parowańcami. Szczególnie popularne za naszą południową granicą. I tu dochodzimy do sedna, do tłumaczenia powyższego tytułu. Taka bułeczka wielkości kajzerki kosztuje 5 PLN – dlaczego by nie zrobić ich samodzielnie? I tak się zaczęło.

Baozi – bułki na parze

W domu, okazało się, że Danusia zrobiła rosół. A robi DOBRY, taki na kurczaku, wołowinie i indyczej szyi. I ją właśnie postanowiłem wykorzystać na farsz do moich bułek na parze. Oczywiście mam na myśli mięso z indyczej szyi, a nie Danusię.

  przepis na ciasto znalazłem w necie

trochę pracy… hmm, może powinienem nająć profesjonalną pomoc z Ukrainy?

Nie wyszły takie ładne… i pewnie nikt by mi za to 5 PLN nie dał, ale moje własne, to smakuje inaczej. Jak się komuś nie podoba, to czekam jutro o 21.00 pod mostem na Białołęce.

Następnym razem muszę więcej ciasta zrobić i mocniej je posolić. I następnym razem spróbuję zrobić słodkie nadzienie – może biały ser z daktylami i żurawiną?

Ponoć dobrym pomysłem jest zakup takiego pojemniczka bambusowego do gotowania na parze. A i nie róbcie tego w mikrofali, bo ciasto wychodzi takie twarde.

---

---

Czy poczułem w nich smak Azji? A czy ja wiem? Ciasto było za słodkie, a przepis słowacki. Farsz za to taki jak moja mama szykowała do pierogów (tylko nie zmielone), więc mało azjatycki. Następne będą lepsze. Zapraszam Was do eksperymentowania.

PS.

^*1 – Fotki powered by Danusia.

^*2– Do gotowania użyłem ściereczki, w którą kiedyś zawijałem szmugiel od Arka z Białego Stocku. Pewnie dla tego było to takie smaczne.