Takie oto żartobliwe powiedzonko kiedyś słyszałem, choć np. moja babcia nigdy rozwodnionego rosołu by nie podała. Za to kluseczki własnej roboty – to już jak najbardziej. Pamiętam je do tej pory. Zawsze, kiedy tylko miałem okazję, obserwowałem jak kroi pasy ciasta, przesuwając nóż po precyzyjnie złożonych paznokciach. Magia :). Dlaczego o tym wspominam w blogu o Tai Chi? Nie dlatego, że tamten makaron to była sztuka sama w sobie (Tai Chi też sztuka — to taka daleka analogia) tylko dlatego, że przy okazji sobotniego seminarium „Akademii Yi Quan” miałem gości.

Przyjechali Bogdan i Alicja. Oboje to uczniowie Radka z Łódzkiej Szkoły Taiji. Poznałem ich przy okazji moich, pożal się Boże, prób udawania ticzera na obozach organizowanych przez tęże szkołę. I tak jakoś się znamy do tej pory :).

Moich gości odebrałem raniutko na Dworcu Wschodnim. Ponieważ mieliśmy jeszcze trochę czasu do rozpoczęcia zajęć chciałem im pokazać kawałek Warszawy. Kiedyś sam Wschodni wystarczył, by przyjezdni mogli poczuć praską atmosferę. Od niedawna, po remoncie, to już nie to. Różyc także od dawna powoli umiera i nawet sama Brzeska nie robi już takiego wrażenia – szczególnie na mieszkańcach Łodzi („Takich bram to u nas pół miasta” – sarkastycznie stwierdziła Alicja). Bogdana zainteresowało za to „Muzeum Polskiej Wódki”, ale przecież mieliśmy jeszcze ćwiczyć. Zostało mi tylko jedno, zaprowadzić gości do Baru Ząbkowskiego na śniadanie. Oczywiście „Ząbkowski”, to nie to samo co kiedyś „Średnicowy”, gdzie przy jednym stole jadali bezdomni z Centralnego, dziwki z ulicy Poznańskiej i „białe kołnierzyki” z okolicznych biur, ale klimatu trochę jest.

Bar Praski

Miałem rację, moim gościom bar się spodobał. Nawet to, że nie można było zapłacić kartą, sprawiło im kupę radości, a już najbardziej podobał im się przygotowany w rogu stolik à la Bareja, czyli metalowe miski i łyżki na łańcuchu.

Niestety jedzenie nie dotrzymało kroku tym atrakcjom. Było koszmarnie tłuste — jak można było zrobić jajecznicę na głębokim tłuszczu? Jedyne co klimatyczne, to kawa po polsku, czyli jedna trzecia szklanki fusów, jedna trzecia wody i piana na dwa palce. Też niedobra, ale zgodna ze standardem. Zabrakło mi tylko maanamowskich śladów szminki na szklance.

Na koniec wycieczki przespacerowaliśmy się jeszcze kawałek Ząbkowską, Targową (przez gniazdo nielegalnych handlarzy fajek) i wylądowaliśmy w Parku Skaryszewskim na zajęciach. Trening był fajny (jak zwykle) i chyba się moim gościom spodobał, bo dotrwali do końca.

trening w Skaryszaku

Jak już kiedyś pisałem, styl Hao często ćwiczymy przy różnych dźwiękach, które mają nam pomóc oderwać się od rzeczywistości i skupić na sobie. Nie pamiętam jednak, żeby muzyka pojawiała się w czasie ćwiczeń plenerowych. Tym razem dobiegała z parku. Okoliczny teatr („Powszechny”) zorganizował w sobotę coś na kształt dni otwartych. Przez pierwszą część treningu przygrywała nam fortepianowa muzyka klasyczna. Nie przepadam za klasyką, ale tego dnia doceniłem te dźwięki. Szkoda tylko, że po godzinie fortepian ustąpił miejsca jakiemuś instrumentowi dętemu, który chyba zakończył swój występ na strojeniu.

Trening zakończyliśmy w hotelowej knajpie. Ja spokojnie spróbowałem tutejszej szarlotki, ale reszta sobie nie żałowała. Było piwo i pierogi z suma, Andrzej raczył nas opowieściami ze swoich licznych podróży. W tym też moją ulubioną – tą z kantońskiej knajpy serwującej kocie mięso.

Urwaliśmy się trochę wcześniej. Chciałem jeszcze wykorzystać obecność drugiego Andrzeja (dla rozróżnienia nazwijmy go Andżejem). Andżej jest uczniem Janka (ćwiczy Lao Jia) i jeśli mam tylko możliwość, to korzystam z jego wiedzy by skorygować swoją wiedzę na temat tego stylu. Kiedy my szlifowaliśmy stary styl –  Alicja z Bogdanem ćwiczyli jakieś swoje formy.

Na koniec dali się jeszcze namówić na formę wg. mistrza Yang Jwing Minga.

Fajnie jest mieć takich gości. Im chyba też się podobało, bo wieczorem musiałem użyć bicza by wsiedli do tramwaju!!! Żartuję, po prawdzie to nie chcieli zostać do niedzieli. Widocznie myśleli, że w całej Warszawie jedzenie jest tak kiepskie, jak to śniadanie w Barze Ząbkowskim. Mam nadzieję, że przynajmniej skorzystali z treningu.

To był dobry dzień – ja sobie poćwiczyłem, znów się nauczyłem czegoś nowego o początku formy i o tym jak słaba jest moja psyche… Ponoć świadomość ograniczeń, to pierwszy krok do ich wykorzenienia.