Gwiezdny Adaś

„Gwiezdne wojny” to symbol mojej wczesnej młodości. Film pojawił się w kinach dokładnie wtedy kiedy jarałem się takimi historyjkami. Po prawdzie był to jeden z pierwszych filmów z gatunku Space Opera jakie zawitały na nasze ekran. A ja, który połykałem wtedy wszelaką fantastykę (od Broszkiewicza przez braci Strugackich po Lema i Asimowa). Wpadłem zatem w zachwyt po uszy. Już pierwszego dnia obejrzałem film dwukrotnie, co nie było takie proste bo pod kinami odbywały się wtedy prawdziwe „Biletowe wojny”. W takiej „Wiśle” posypały się szyby. Do tej pory został we mnie jakiś sentyment do tej serii, zaliczam wszystkie jej części, odróżniam pojazdy itd. Choć szczerze to po latach bardziej sobie cenie uniwersum „Star Treka” lub „Doktora Who”.

Zapraszam do lektury i podziwiania zdjęć…

Czarny kot po jasnej stronie mocy

Dawno, dawno temu, w odległej galaktyce… (a konkretnie- na Ursynowie) była szkoła Jedi, do której posłał mnie KO, abym nauki walki mieczem świetlnym pobrał. Nie żartuję. Akademia SaberArts prowadzi regularne zajęcia walki mieczem świetlnym w siedzibie Budojo – Ośrodka Japońskich Sztuk Walki, która mieści się rzut beretem od mego domu. Nigdy nie byłem zagorzałym wielbicielem “Gwiezdnych wojen”, ale nie da się ukryć, że w latach 80-ch o posiadaniu miecza świetlnego marzyłem bardziej niż o nowoczesnym aucie. Podobnie jak wielu mych kolegów.

Po wkroczeniu do dojo (choć nie wiem, czy tak rycerze Jedi nazywają salę ćwiczeń – Akademią Adasiu *przyp. KO) dojrzałem starszych uczniów zaklejających pęknięcia w materacach pokrywających podłogę – rycerze Jedi ćwiczą boso (więc pochylają się z uwagą nad każdą szczeliną w materacu), tylko adepci chuojiaofanzi są nieczuli dla podłoża, na którym ćwiczą (zatem ignorują jęki masakrowanych źdźbeł trawy). 😉

(Prze)budzenie mocy

Podstawowym narzędziem treningowym były miękkie atrapy mieczy (choć potem sięgnęliśmy po profesjonalne miecze świetlne, ale o tym – kilka linijek niżej).

Zaczęliśmy od podstawowych technik, a w miarę upływu czasu dodawaliśmy kolejny element, zaś finalnie wprowadziliśmy do ćwiczeń element improwizacji/dowolności. Układ ćwiczeń wyglądał mniej więcej następująco:

• – podstawowe sześć technik zaczepnych i obronnych (ataki i bloki) wykonywane samodzielnie w miejscu, na trzy poziomy, od prawej i lewej strony, prawą i lewą reką,
• – podstawowy krok – w przód i w tył,
• – techniki bazowe połączone z krokiem w przód i w tył, a potem naprzemiennie,
• – techniki podstawowe ćwiczone w parach,
• – wreszcie- sparringi w mieszanych parach.

Nie zabrakło nawet ćwiczenia stricte siłowego, w tzw. Międzyczasie – podpór przodem na pięściach ma służyć imitowaniu siły, której powinno się doświadczać podczas treningu czy walki mieczem.

Opisany powyżej porządek treningu szczerze mi przypadł do gustu, bo wydał mi się efektywny – wszak zapewnienie aktywnego i owocnego treningu ludziom reprezentującym różne poziomy umiejętności przez jednego instruktora nie jest chyba łatwe. A przecież jedna czwarta osób na sali (grupa liczyła ok. 15 osobników) nie miała wcześniej miecza świetlnego (a pewnie i innej broni siecznej) w ręku.

Przypuszczam, że sztuka walki mieczem świetlnym jest inspirowana kenjitsu, ale nie miałem do tej pory styczności z tymi systemami, więc nie umiem stwierdzić, na ile z nich czerpie.

Czy czujesz ciemną stronę mocy, Luke?

O doświadczenie ciemnej strony mocy nie trudno, zwłaszcza gdy w dojo zgasną światła. I nie było to bynajmniej spowodowane tym, że szturmowcy z Gwiazdy Śmierci Innogy Stoen odcięli dopływ prądu za niezapłacone rachunki. To był efekt intencjonalnego działania nauczyciela. W takich warunkach odbyła się ostatnia faza treningu – już nie z atrapami, tylko ze specjalistycznymi mieczami z podświetlanymi głowniami. Najpierw powtórzyliśmy w rzędach podstawowe techniki zaczepne i obronne w ruchu. A potem odbyliśmy nieinwazyjne i bezkrwawe sparringi (innymi słowy- bezdotykowe, albowiem dotknięcie przeciwnika klingą było zagrożone sankcją 10 pompek. Znacznie to wzmogło uważność ćwiczących). Efekt wizualny praktyki w takich warunkach był niewątpliwie imponujący – ni to kolorowe flagi, ni to gigantyczne wachlarze powiewające na wietrze. Nic dziwnego, że Asia – która towarzyszyła mi, aby w razie potrzeby zabrać w rodzinne strony me truchło rażone mieczem świetlnym- wpadła w fotograficzny trans. 🙂

Ciekawym wybiegiem zastosowanym parę razy podczas sparringów przez bardziej doświadczonych adeptów było wyłączanie miecza świetlnego na kilka sekund – chociaż poruszaliśmy się w średnim tempie, to jednak gwałtowne zniknięcie broni przeciwnika w ciemnościach powoduje chwilową dezorientację. Co może dać chwilową przewagę stosującemu ów podstęp. Chytry fortel – na miarę bohunowego przerzucenia szabli z jednej dłoni do drugiej. 🙂

Niespodziewanym zwieńczeniem treningu był egzamin na n-ty stopień (nie znam, niestety, jedajowej hierarchii). Egzaminowany musiał najpierw wykonać podstawowe techniki w ruchu. Następnie zaprezentować je na drugiej osobie, a finalnie- odbyć krótki sparring (najpierw z jednym a potem- z dwoma przeciwnikami jednocześnie). Po egzaminie zaś – klęcząc przed nauczycielem – musiał publicznie wyznać grzechy ułomnej praktyki, czyli powiedzieć uczciwie, co chciałby poprawić w swej praktyce.

Zbolałe palce pianisty

Sparringi, które odbyliśmy w ramach lekcji, uświadomiły mi – nie po raz pierwszy zresztą – że tą częścią ciała, która najbardziej cierpi podczas pojedynków z użyciem broni siecznej, są palce dłoni. Całe szczęście, że podczas używaliśmy głównie miękkich atrap. Boleśnie doświadczaliśmy tej twardej prawdy z Andrzejem podczas naszych mini-sparringów z drewnianymi bokenami, w ubiegłej dekadzie. Do dziś też pamiętam nasz nocny pojedynek na terenie parkingu, na Skrze, gdy młode, niewinne dziewczę kroczące niepewnie przez ciemność, odważyło się zapytać parę parkingowych zabijaków o drogę do nocnego klubu. Skłoniwszy się szarmancko hrabia Andreas von Pavian wskazał sztychem właściwy kierunek. 🙂 Aż mi się łezka w oku zakręciła na wspomnienie.

---

---

KO, dzięki za wysłanie mnie z misją – zdecydowanie warto było. 🙂

OD KO: ..o i tak to było 🙂