Już kiedyś napisałem, że jestem zwolennikiem teorii, mówiąc o ścisłym połączeniu ciała fizycznego i emocjonalnego. Nie drążę jednak tego tematu w żaden systemowy sposób. Mam wrażenie, że to „podskórne odczucie” istnienia tego zjawiska w zupełności mi wystarczy. Nie mam zamiaru otwierać gabinetu i leczyć ludzi. A jeśli chodzi o mnie, wierzę (lub jak to drzewiej pisali tuszę), że jeśli będę działał na własne ciało ogólnie (np. w postaci uczciwego treningu), to mi w zupełności wystarczy.

Cała moja wiedza na wspomniany powyżej temat pochodzi z obserwacji własnego ciała (nie… nie tego przed lustrem) i zmian zachodzących w nim w różnych sytuacjach. Jako kolekcjoner emocji(?), odczuć(?), impresji(?) staram się zapamiętywać takie sytuacje: to, co wtedy czułem i jak reagowało na to moje ciało. Opisałem to nawet kiedyś (KO ma zakaz stadionowy).

Wierzę, że ćwicząc, używając delikatnego (lub czasami mocniejszego) naciągania/rozluźniania i wspierając to pracą mentalną i oddechem, docieram do miejsc napiętych (kumulujących emocje) co pozwala im się od nich uwolnić. W zasadzie nie ważne, jakiej metody do tego używam, bo nawet strzelanie z łuku jest jakąś sekwencją napięcia i rozluźnienia. Ważne, aby starać się to robić zgodnie ze sztuką. Jestem święcie przekonany, że tak się dzieje nie tylko, gdy ćwiczę Qi Gongi, ale również, kiedy strzelam z łuku, macham biczem czy rzucam nożem (choć działania tego ostatniego jeszcze do końca nie rozkminiłem). Czyli kiedy robię cokolwiek, co wymaga zaangażowania więcej inwencji niż oglądanie telewizji.

Tyle tytułem wstępu. Znalazłem w sieci pewien tekst napisany przez osobę, która doszła do bardzo podobnych wniosków. Ponieważ nie udało mi się z nią skontaktować, nie cytuję jej dosłownie, tylko pozwolę sobie streścić niektóre jej wnioski. Proszę tylko pamiętać, że jeśli coś się pojawiło w internecie, to wcale nie znaczy, że jest to prawda. I tak moje obserwacje, i ich korelacja z wnioskami owej nieznajomej nie są żadną podstawą do ich uprawomocnienia. Ot, dwie osoby mają podobne zdanie na jakiś temat.

Autorka artykułu stwierdza, że jeśli koś tłumi w sobie jakieś emocje, to najprawdopodobniej boryka się z nadmiernym napięciem mięśniowym. Działa to jednak w dwie strony – tłumiąc emocje w sobie powoduje, że napięcie mięśniowe może te emocje wzmagać. I tak kółko się zamyka.

Możemy nawet nie zdawać sobie sprawy, że tłumimy w sobie coś negatywnego, bo napięcia mięśniowe, które nam to sygnalizują, mają charakter ciągły, więc przyzwyczajamy się do nich i traktujemy jak coś normalnego. Coś jak ta żaba gotowana w garze. Ja bym jeszcze dodał, że czasami to właśnie stan rozluźnienia jakieś partii mięśni traktujemy jako coś nienormalnego i niewygodnego. Tak mocno jesteśmy przyzwyczajeni do napięcia.

Teraz autorka wymienia partie ciała i łączy je z konkretnymi emocjami. Niektóre jej obserwacje zgadzają się z moimi, a inne są dla mnie zupełną nowością.