Zasady moralne,…

…których należy przestrzegać w treningu sztuk walki.

Tekst ten znalazłem w książce na temat formy „Tęczowego miecza” Tai Chi. Wiem, że nie powinienem się w ogóle przyznawać do faktu istnienia takiej formy, bo to, w naszej rzeczywistości, sprawa nieomal polityczna. Trudno. Nie ja wymyśliłem tę nazwę, nie ja stawiałem tę instalację na placu Zbawiciela, i nie ja ją paliłem (wiem kto — serdecznie pozdrawiam). Pomińmy więc nazwę…

Autorem książki jest Yin Qian He, o którym w zasadzie wiem niewiele. Jakoś nie mogę znaleźć sensownych informacji na jego temat. Urodził się w prowincji Shandong w grudniu 1902 roku. Standardowo w młodości chorował, leki nie pomagały, ale miał sąsiada, biegłego w Kung Fu, który swoimi cierpliwymi naukami uratował mu życie. Ja nie twierdzę, że tak nie było. Po prostu trochę mnie takie historie przestają jarać. Od młodych lat związał się z armią. W wojskach Kuomintangu, trzykrotnie ranny w walkach z Japończykami, dosłużył się stopnia generalskiego. Oczywistym jest też, że po 1949 Yin Qian He wyemigrował na Tajwan i że był nacjonalistą i antykomunistą, o czym pisał bez ogródek w swoich książkach o Tai Chi i Qi Gongu. Napisał ich zresztą całkiem sporo. Wiele z nich można znaleźć w necie. W 1977 przeniósł się do Milwaukee, gdzie otworzył szkołę i nauczał.

Zmarł w 1988 i został pochowany na Tajwanie. Do końca życia kładł bardzo duży nacisk na moralną i wychowawczą stronę praktykowania. Jego szkoła funkcjonowała jeszcze do 2002, kiedy to zaawansowani uczniowie „rozleźli się” po kraju i zaczęli praktykować na swoją rękę. Widzę jednak, że wielu o nim pamięta.

Tyle o autorze. Czytając różne pozycje, powstałe w pierwszej połowie XX wieku, odnosi się wrażenie, że Chińczycy kładli bardzo duży nacisk na wychowawczy charakter treningu. Te wszystkie moralności, te naprawiania narodu, miłość bliźniego, współczucie i inne. Przypominam, że wedle legendy Yang Cheng Fu nie chciał się uczyć Tai Chi od ojca, bo widział w Tai Chi metodę na rozwijanie jednostki. On szukał możliwości masowego wzmocnienia substancji narodu jako całości. Po śmierci ojca wziął się do roboty i ponoć upraszczał formy właśnie po to, by łatwiej i szerzej je przekazać. To w zasadzie nie dziwne, po upokorzeniu Powstaniu Bokserów, po tym, jak Japończycy mordowali tysiącami i grabili kolejne miasta, potrzebowali czegoś „ku pokrzepieniu serc”. W historii Polski mieliśmy podobny okres, te wszystkie „Siłaczki” i „praca u podstaw”. Teraz w TV mówili, że musimy wstać z kolan, zupełnie jakby siedzenie w seiza było czymś złym.

Potem te zasady moralne były flancowane na inne rynki i to się spodobało w Ameryce, w Europie. Właśnie to, że sztuki walki mają pracować nad charakterem, nad zrozumieniem innych ludzi, współczuciem, dobrem i miłością do małych kotków. Wiele osób przychodzi na treningi, bo tego szukają. Szukają możliwości stania się lepszym człowiekiem i często się zawodzą. Dlaczego? Bo to nie jest tak, że wystarczy zapłacić składkę, żeby się stać dobrym człowiekiem. Czy ktoś znający dwa style jest z automatu dobrym człowiekiem? (tu śmiech głęboki, donośny i długi).

Wróćmy do znalezionego tekstu. Musicie wybaczyć mi, bo tłumaczyłem z angielskiego, a on bez gógle translatora jest kólawy (właśnie tak, przez ó).

Intencją sztuk walki jest moralność, a nie brutalność (czy ja wiem? To trochę talmud). Ceni się honor, a nie chwałę (w treningu pokora jest ważna). Kładzie się nacisk na obronę, a nie atak (tak). Wymaga się harmonii, a nie chaosu (a brutalność, to chaos). Im głębsze umiejętności danej osoby, tym większy jest jej spokój (o tak). Przestrzegaj zasad w traktowaniu innych, zachowując się z pokorą i przyzwoitością i tylko z tego powodu, że rozwinąłeś swoje umiejętności do głębokiego poziomu. Nauka sztuk walki w celu wytrenowania sylwetki sprawi, że twoje ciało będzie zdrowe (tak, więc nie odrzucajmy elementu sztuki walki). Jeśli używasz go jako narzędzia do rywalizacji i wrogości, to mijasz się z jego prawdziwym celem. Dlatego kiedy szkolę uczniów, uczę ich umiejętności (walki), ale nie uczę ich walki o sławę. Uszlachetniam ich zdrowie, a nie dzikość. Stawiam na wychowanie fizyczne, a nie skuteczność techniki.

Powinieneś kultywować swój temperament, najpierw rozwijając swój charakter, a na drugim miejscu stawiając umiejętności i odwagę. Jeśli masz umysł pełen niegodziwych myśli, bezdusznych i okrutnych, ordynarnych (ja czasami mam ordynarne myśli…) i sprzecznych, twoje zachowanie będzie niewłaściwe, a jakiekolwiek szkolenie w takich umiejętnościach pomoże ci tylko w rozwijaniu swojej ciemnej strony (tak, tak Anakinie, ciemna strona jest w tobie mocna). W związku z tym przedstawiam te osiem zasad cnót wojennych jako standard, który możesz przestrzegać osobiście, zarówno ty, jak i twoi koledzy ze studiów jako grupa. Uroczyście zapisałem je poniżej, abyście mogli się do nich odnieść i się poprawić.

(i jedziemy z zasadami)