Wpis zrobiony z nudów…

Nagle naszła mnie ochota na pseudofilozoficzny wpis. I otóż go czynię. Bo dlaczego swoich zachciewajek nie spełniać?

Kiedyś, na ten przykład, kiedy marzyłem o karierze punkrockowego gitarzysty, marzyłem o kupieniu fuzza – takiego pedału do robienia głośniego „iiiiiiyyiyyyjiyjiji…” – ale nie było mnie stać. Dwadzieścia lat później znalazłem taki na targu śmieci. Takiej garażówce gorszego sortu. Kupiłem w cenie dwóch kiepskich pączków. Po przyjściu do domu oddałem dziecku do zabawy. Ja swoje marzenie spełniłem, chciałem sobie kupić, to sobie kupiłem. Chciałem mieć, to miałem… a że było mi to niepotrzebne, to Młody rozwalił w trzy dni.

Teraz też spełniam inne swoje „ochotki”.

Jest taka starożytna, chińska przypowieść o kanadyjskim profesorze – fizyku jądrowym. I jeśli komuś wydaje się to dziwne, że starożytna i o fizyku, to znak, że jeszcze musi ćwiczyć Tai Chi, by móc więcej widzieć.

Puste czy Pełne

Otóż ten fizyk jądrowy miał poprowadzić wykład na temat fizyki jądrowej, bo każdy powinien wypowiadać się na tematy, na których się zna… o qrcze… To oznacza, że powinienem natychmiast przestać pisać.

30 minut potem… Dobra, przemyślałem to. Ostatecznie chyba mogę pisać, póki nie będę udawał, że wiem wszystko. I dalej do brzegu… Ów fizyk przychodzi na wykład z wielkim słojem, a za nim gęsiego trzech docentów dźwiga ciężkie worki (a tak, nosiłeś teczki – będziesz pracował w biedrze). Profesor pyta studenciaków:

• Czy ten słoik jest pusty czy pełny?

Studenci oderwali wzrok od tabletów, kilku nawet przestało zerkać w dekolty koleżanek.

• Pusty!!! – odpowiedziała sala zadowolona, że może w końcu poprawnie odpowiedzieć na jakieś pytanie.

Profesor gwizdnął na pierwszego docenta, który usłużnie wypełnił słoik kamieniami.

• A teraz?
• Pełny !!! – grupa poczuła, że są już blisko zaliczenia zajęć, mają już bowiem dwie poprawne odpowiedzi na trzy.

Powtórny gwizd wyrwał z zadumy następnego docenta. Ten poprawił okulary i długopisy ułożone w fartuchu, by z wyraźnym wysiłkiem dźwignąć swój worek i nasypać do słoika niewielkie kulki. Kulki znalazły sobie wystarczająco dużo miejsca pomiędzy kamieniami.

tradycyjna fizyka jądrowa

• Na pewno? – spytał rozbawiony profesor

Sala zamilkła przewidując zasadzkę. Słychać było wyjące potępieńczo neurony i przeciążone układy chłodzenia umieszczone w uszach. Ciężko było znaleźć kogoś, kto chciałby się wychylić. Profesor pokiwał głową i przywołał trzeciego docenta. Ten nasypał do słoika drobnego piaseczku.

• Och!!! – krzyknęła siedząca w pierwszym rzędzie drobna blondynka, której sypiący się piasek przypomniał w końcu, że górę od bikini zostawiła na plaży.
• Tak, moi drodzy, z wiedzą już tak jest, zawsze znajdzie się miejsce na przyjęcie nowej, na wykonanie kroku do przodu. Z drugiej strony trzeba pamiętać, że jeśli w pierwszym rzucie zajmiemy się jakże oczywiście ważnymi szczegółami, to może się okazać, że te ważne, proste i podstawowe już się nie zmieszczą.

Z tej przypowieści płynie kilka wniosków:

• Po pierwsze: jak masz docentów pod ręką, to nie dźwigasz.
• Po drugie: zajmować się należy tym, co dla mnie jest ważne, a nie tym, co mi się aktualnie podoba.
• Po trzecie: że wszystko ma swoje miejsce i czas.

---

---

To oczywiście jakaś permutacja słynnej przypowieści o pełnej filiżance i rozlewaniu herbaty. Ale może trochę głębsza? Bo uczenie się Tai Chi, to właśnie takie wypełnianie słoika. Trzeba wiedzieć czym aktualnie wypełniam swój słoik, żeby móc wypełnić go prawidłowo. Rolą prowadzącego jest Wasz nauczyciel, jeśli zadba o uczenie Was podstaw, to potem łatwiej będziecie uczyć się czegoś innego, ale jeśli będzie was „dopieszczał” ciągle nowymi formami, stylami, broniami – to polegliście.

W Tai Chi zawsze znajdzie się następny poziom nauki, można na przykład do tego piasku nalać wody. Zabawa wydaje się nie mieć końca i to jest w tym piękne. Trzeba mieć tylko odpowiednio dużo docentów do dźwigania worków :).

I jeśli ktoś dotrwał do końca tekstu, to gratuluję.