Tai Chi i III Rzesza

Wu Shu nie jest sportem olimpijskim, chociaż, w czasie olimpiady w Pekinie (2008), pokazy Wu Shu były obecne. Niewiele osób zapewne wie, że nie był to pierwszy przypadek promowania Wu Shu na olimpiadzie. Po raz pierwszy taka demonstracja sztuk walki miała miejsce 72 lata wcześniej w Berlinie. Pokazom tym wielokrotnie przyglądał się Adolf Hitler. Jedną z gwiazd ekipy chińskiej była pani Fu Shu Yun.

Fu Shu Yun urodziła się w Tianjin w 1916, z Kung Fu zetknęła się w szkole średniej, gdzie bardzo szybko doceniono jej talent. Ponieważ kilku z jej krewnych było ekspertami Kung Fu (między innymi od Taiji stylu Yang), młoda dziewczyna została zachęcona, by rozpocząć szkolenie. Miejsce, w który postanowiła się uczyć to, prestiżowe jak na owe czasy, Nanking Central Martial Arts Academy. W 1931 panna Fu zdała surowe egzaminy wstępne i rozpoczęła studia. Po ukończeniu studiów w 1934 nie opuściła szkoły , pozostała w niej jako instruktor. Dwa lata później uczestniczyła w zawodach Wu Shu w Szanghaju. To właśnie w czasie tych zawodów wybrano reprezentacje artystów sztuk walk na berlińską olimpiadę.

W dowód podziwu dla chińskich artystów sztuk walk każdy członek zespołu otrzymał od Adolfa specjalne okolicznościowe trofeum. Niestety (lub na szczęście), Adi nie miał czasu ani możliwości, by praktykować Taiji. Na szczęście zachował się film dokumentalny, wykonany w 1936 w Berlinie w czasie ceremonii zakończenia igrzysk

W czasie wojny panna Fu pracowała jako pielęgniarka, Potem powróciła do pracy jako instruktor w National College of Physical Education. Po ucieczce na Tajwan nadal pracowała jako nauczycielka Kung Fu w wielu szkołach i na uniwersytetach. Zagrała też w dwóch filmach: „Wschód słońca w Złotym mieście” (1971) oraz „Burza na rzece Ju-Jang” (1972).