Zapasy to jedne z najbardziej naturalnych zachowań człowieka. W świecie zwierzęcym zresztą też. Koty, psy, ogólnie ssaki – lubią się siłować. Mniej lub bardziej przypomina to nasze ludzkie zachowania (oczywiście zwierzęta używają dodatkowo tego co mają najlepsze – zębów i pazurów). Do legendy przeszedł słynny niedźwiedź Wojtek, który oprócz noszenia skrzynek z amunicją i piciem piwa, bawił się tak z żołnierzami II Korpusu WP.

Zapasy wśród zwierząt to raczej metoda na ustalenie hierarchii w stadzie lub prawa własności do samic. Nie inaczej było wśród ludzi, wiele form zapasów powstało jako metoda sprawdzenia się z nudów lub dla zdobycia zainteresowania płci pięknej. Myślę, że zapasy jako metoda samoobrony lub trening wojskowy, wyewoluowały właśnie z tej przyziemnej konkurencji.

Na tyle wstępu. W chińskich sztukach walk także istnieją zapasy. Mowa o Shuai Jiao. O historii tej sztuki przeczytacie dużo w internecie, nie będę się powtarzał, w zamian za to zapraszam na obejrzenie filmu, który przedstawia krótki pokaz sekcji tego sportu.

Co w mnie w nim zainteresowało? Wyjaśnię później.

0’01” – powitanie 😉

0’16” – to pewna forma pchających dłoni, co ciekawe – w pierwszej książce mistrza Yang Jwinga Minga w rozdziale o rutynowych pchających dłoniach, figuruje bardzo podobne ćwiczenie, ale w następnym wydaniu (uzupełnionym) już go nie ma.

0’25” – to samo jak wyżej, na dwie strony.

0’31” – płynne przejście do podwójnych pchających dłoni – co w YMAA jest nazywane Peng Lu Ji An w odróżnieniu od tego, co nazywamy podwójnymi pchającymi dłońmi.

0’40” – następna zmiana ćwiczenia – przypomina nieco uderzenie barkiem, ćwiczenie w którym wykorzystuje się próbę pociągnięcia do uderzenia napastnika barkiem.

0’51’ – następna odmiana – sposób wykańczania sugeruje podobieństwo do symbolu Taiji

0’58 – pchnięcie z podcięciem… podoba mi się. Chcę zwrócić uwagę, że kiedyś w poruszaniu się w PLJA, przy pchnięciu trzeba było odpowiednio zablokować stopę partnera (potem nie,  a potem znów tak) – ale nigdy się tego nie ćwiczyło oddzielnie.

1’13” – zaczyna się!!! – zwróćcie uwagę na pozycję początkową. Daleko wysunięte ręce przed siebie. Zapaśnicy (Ci sportowi) tak nie trzymają.

1’16” – demonstracja technik w tempie wolnym. Myślę, że to także metoda treningowa. Zapobiega kontuzjom.

1’58” – zmiana ćwiczących – ta para ćwiczy różne wstępne zachowania. Jako pierwsze – wejście na plecy, zaakcentowane klepnięciem. Zwracam uwagę na uchwyt pod łokieć i pociągnięcie. To chyba jedna z bardziej ulubionych technik Rodora.

2’10” – to samo, ale przejście pod ręką.

2’15” – coś na kształt omiatania kolana – jak widać partner zbytnio nie przeszkadza, ale to nie wada tylko wymóg rutynowej praktyki.

2’18” – wykorzystanie różnych kopnięć

Zauważcie, że rzut następuje dopiero na koniec pokazu. Mniej przewracania, to więcej powtórzeń techniki, a dzięki temu lepsze jej opanowanie.

2’50” – następna para i znów wolniejsze tempo, ale już bardziej dynamicznie, co słychać po dźwięku towarzyszącemu upadkowi. Partner rzucany nadal nie przeszkadza.

3’54 – następna para – nowe rzuty, ale i realność nieznacznie wzrasta. Zwróćcie uwagę, że Uke* nie daje się rzucić pierwszą techniką, ucieka z niej i nie oporuje – dopiero przy powtórnym ataku.

4’56 – co minutę następna para – dobrze ułożony pokaz. Tempo nadal pokazowe, ale już płynne – atakujący nie musi liczyć na nieoporowanie. Pojawiają się elementy kontry na próbę wykonania techniki. To już można nazwać „grą/zabawą”.

6’00 – podziękowanie. Naprawdę pokaz dobrze dopracowany,

Taiji i zapasy – Dwa pierwsze, a nawet trzeci, etapy nauki są dla każdego adepta Taiji świetnym treningiem. Zwłaszcza, że jak zapewne zauważyliście, pewne ćwiczenia są wspólne, niemalże identyczne. Wystarczy pewna wiedza i doświadczenie w ich stosowaniu. Co dalej. No byłoby fajnie przejść do umiejętności praktycznych… tyle że sekcje najczęściej dysponują salami, w których jest tylko klepka, a upadek na taką podłogę osoby, która nie umie padać, może się źle skończyć. Taki trening powinien być poprzedzony sporą dawką treningu fizycznego i rozluźniającego… a tego się nie robi. Ba, sądzę, że nawet nie znajdzie się na to zbyt wielu chętnych.

chińskie zapasy

Ja i zapasy. Chciałoby się, ale… To akurat dość kontuzjogenna forma treningu, musi być prowadzona przez dobrego nauczyciela i we właściwej kolejności. A ja już trochę stary jestem. Czyli na osiągnięcie etapu dwóch ostatnich par, to już nie mam co liczyć. Szczególnie, że tam gdzie ćwiczę jakoś nie widzę takiego treningu – akurat nie wszędzie musi on być, ale może jak kiedyś będzie czas i możliwości, to może, może…

Trening „turlania się” jest świetną praktyką na rozluźnianie ciała. Jeśli padasz usztywniony, to boli, jak się rozluźnisz, to jest o niebo lepiej.

---

*uke – w przeciwieństwie do tori – to ta połówka trenującej pary, która przegrywa z założenia.