Bieg bokserski

Nie będę się znów chwalił bieganiem, bo i nie ma na razie specjalnie czym. Jak na razie większość osób mnie wyprzedza, a jakakolwiek próba utrzymania dystansu do kogoś biegnące przede mną kończy się na granicy palpitacji serce. Tak więc w trosce o własne zdrowie (oraz Zakład Ubezpieczeń Społecznych, pracownicy którego zdechliby z głodu bez haraczu z mojej pensji) biegam wolniej. Na tyle wolno, że internetowi specjaliści określają to tempo mianem truchtu.

Celem mojego biegania nie jest tylko i wyłącznie połykanie kilometrów. Staram się przede wszystkim pracować nad oddechem, ale o tym już pisałem.

Tym razem postanowiłem sobie skomplikować nieco. Zamiast przyspieszania co 10 minut, wprowadziłem sobie bieg bokserski. Ćwiczenie nieskomplikowane, więc wydawało mi się że łatwo pójdzie. A tu zonk, problem…

Ale w ramach przerwy, zanim napiszę o tym na czym polegał ów problem, słów kilka o ćwiczeniu. Chociaż tak naprawdę nie ma co opisywać, każdy kto widział film Rocky świetnie zna to ćwiczeni. Polega ono na tym, żeby w czasie biegu, truchtu – wykonywać uderzenia na wzór bokserskiej walki z cieniem. Łatwe? W opisie tak…

w wykonaniu nie… machanie rękami zaburza rytm biegania, wszystkie te zaburzenia powodują zaburzenia oddychania, a to powoduje zadyszkę. Im szybciej, tym trudniej. Ale potem udaje się zachować rytm kontakcie z przeciwnikiem/partnerem.

Teraz taka mała dygresja. Czy wiecie, że w latach 20-tych XX wieku, kiedy boks w jego współczesnej formie dopiero w Polsce raczkował, bokserów nazywano „łapaczami much”. Było to spowodowane widokiem bokserów ćwiczących „walkę z cieniem”, współcześni młodego trenera Feliksa Stamma nie bardzo rozumieli idei tego ćwiczenia. Nawet przez chwilę uśmiech zagościł mi na twarzy, kiedy przypomniałem sobie tą historię. Bo przecież i ja musiałem wyglądać jak ktoś kto ogania się od uprzykrzonej żony, tj tfu muchy chciałem napisać. Musicie mi uwierzcie, że nie pomogło mi to w biegu. Naprawdę kiepsko muszę biegać, jeśli tak wszystko mi przeszkadza. Aż minie zazdrość brała kiedy mijałem dwie dziewczyny biegnące z przeciwka i dyskutujące (i gestykulujące!!!) przy tym zawzięcie.

bieg bokserski

Ale wracając do rytmu. Długą formę Taiji, jak i każdą inne tego typu praktyki wykonujemy w jakimś określonym rytmie. Wszelkie jego zakłócenia skutkują błędami i zmęczeniem i w drugą stroną błędy powodują zakłócenia rytmu. Wystarczy popatrzeć na wykonania form ludzi ćwiczących dłużej. Ich forma płynie i jest lekka. Jeśli ktoś tego rytmu nie złapał, jego forma jest ciężka i ledwo się toczy. Jeśli myślicie że wasze poczucie rytmu jest na wysokim poziomie to proponuję byście poćwiczyli bieg bokserski.

Zresztą na początek możecie popróbować marsz bokserski. Na treningach boksu, trener bardzo często aplikuje nam kilka okrążeń salki takiego łażenia. Zasada też jest prosta, idziemy, na trochę szerzej rozstawionych nogach (jeśli chcecie zachować bokserskie pryncypia, jak nie to nie) i zadajemy uderzenia. Najpierw proste zestawy np. lewy, prawy i tak w kółko, a na końcu nawet całe akcje po trzy uderzenia połączone z unikami.

---

---

Za jakiś czas pokuszę się o bieg po schodach. W parku na warszawskim Moczydle jest taka fajna górka i schody na nią prowadzące. Już kiedyś zostawiłem na niej płuca, pewnie jeszcze tam leża i straszą nocą spacerowiczki.

ps. czy ktoś mógłby mi wyjaśnić fenomen biegania w kapturach?

 ps II. pozdrowienia dla Kasi która rozpoczęła marsze interwałowe trochę biegu, trochę marszu. Nawet „Podróż na zachód” zaczęła się od pierwszego kroku.